Ο τόπος μας δεν είχε περιβόλια να τρυγήσουμε
ούτε χωράφια ούτε και στάχυα για να τρυγήσουμε
γι’ αυτό κι εμείς γυρέψαμε τα περιβόλια του βυθού
στα μέρη της Φοινίκης, της Λιβύης και του Μισιριού.

Κι η τρεχαντήρα μας κουκλί με τ’ όνομα "Μαγδαληνή"
μάς άνοιξεν ορίζοντες μέχρι τη Βόρεια Αφρική
κι έγιν’ ακόμα πιο πλατιά η θάλασσα η γαλανή
και σύνορα δεν βρήκαμε πάνω στο υγρό της το κορμί.

Βουτήξαμε με σκάφανδρα στα περιβόλια του βυθού
με τη ζωή ν’ ακροβατεί πλάι στο χείλος του γκρεμού
με τις ανάσες ζυγιασμένες κι ένα φόβο στην καρδιά
το πεινασμένο μαύρο ψάρι μη φανεί στα ξαφνικά.

Κι αφού γεμίζαμε τ’ αμπάρι με τις θάλασσας καρπούς
γαλήνη γύρευε η ψυχή δίπλα στους αδελφοποιτούς
αυτούς που τ’ απογεύματα το ροκ της κάσμπας τραγουδούν
κει που την έρημο της θάλασσας τα χείλη ακουμπούν.

Μα είν’ ο άνθρωπος θεριό πιο άγριο και μοχθηρό
κι από το μαύρο ψάρι που τρόμο σκορπίζει στο βυθό
γι’ αυτό και κάποια Κυριακή σε Αφρικάνικη ακτή
τορπίλη έκανε σμπαράλια τη φτωχή Μαγδαληνή.

Τουμπάρισε η τρεχαντήρα με θλιμμένο βογκητό
και τα μακριά της άρμενα πέσανε μέσα στο νερό
τορπίλη έκανε σμπαράλια τις φτωχές μας τις καρδιές
και οι ορίζοντές μας γέμισαν βαθιές λαβωματιές.