1.
Με μια τριήρη πήγες μακριά
εκεί που γαλαξίες λαμπροί
στου χρόνου τα γαλάζια νερά
λιώναν σαν άχνη κάθε αυγή.

Κι έφτασες με ανέμου πνοή
εκεί που κυβερνούσε λυγμός
που κατοικούσαν μόνο νεκροί
κι έσβηνε αργά της νιότης το φως.

Χώμα πικρό γεμάτο πληγές
έκλαιγε για χορτάρι κι ανθούς
καθώς γεννούσαν κρύες νυχτιές
τους πένθιμους των κάρων τριγμούς.

2.
Βρήκες τις καπνοδόχους σβηστές
σπίθες ελπίδας να καρτερούν
και των παλικαριών τις καρδιές
να ψάχνουν ουρανούς να πετούν.

Κι ύστερα πήρες σύρμα χοντρό
έραψες ρούχα σαν φυλακές
να τα φορέσεις στη Μαργαρώ
για να γερνάει τις Κυριακές.

Κι όταν αγάπης μάτια υγρά
έψαχναν να `βρουν αστροφεγγιές
ο τρόμος τα `κλεινε ξαφνικά
με τις παλάμες του τις φρικτές.

3.
Κι έφτασες με σκισμένο πανί
στης θλίψης τις ακροποταμιές
εκεί που σκύβαν την κεφαλή
να προσκυνήσουν οι καλαμιές.

Οι καλαμιές θυμίζαν παιδιά
που νεκρικό μαθαίναν χορό
κι έγερναν τα χλωρά τους κλαδιά
στου ’Αδη το γλυφό το νερό.

Φύλλα χυμώδη κι άνθη λευκά
σπόροι απ’ τους καρπούς της στοργής
έπλεαν στα βαλτώδη νερά
μνημεία μιας χαμένης ζωής.


4.
Σήραγγες σκάβεις στους ουρανούς
των αστεριών τη λάμψη ρουφάς
πηγάδια ανοίγεις σ’ ωκεανούς
όμως ποτέ σου δεν ξεδιψάς.

Τι κι αν διαγράφεις μύριες τροχιές;
Στα ίδια μέρη ξαναγυρνάς
ποθείς του τρόμου τις αγκαλιές
και τις πληγές του χθες τις ξεχνάς.

Απ’ τη βομβαρδισμένη τη γη
σύμβολα ψεύδους κι απανθρωπιάς
ξεθάβεις δίχως να `χεις ντροπή
με σάπια πίστη να προσκυνάς.