Πώς γίνεται να `σαι τόσο αληθινός και ν’ αγαπάς το “ψέμα” πιότερο απ’ ότι άλλο;θυμάσαι; με είχες ρωτήσει ένα καλοκαίρι, Αύγουστος, θυμάσαι;
μα εγώ μόνο το ψέμα αυτό είχα για αλήθεια μου...
Θέατρο.Σκόρπιες ανάσες, μάτια, φοβίες, μυρουδιές, κουϊντες.
Ηθοποιός...
Από μικρός αγαπούσα το φως. Έκλεβα το βλέμμα του πατέρα μου κι έφτιαχνα κόσμους μακρινούς. Γαντζωνόμουν στο μάλλινο σακάκι του με τον ήλιο απ’ το μισάνοιχτο παράθυρο να με καίει και γινόμουν τα πάντα.Και γύριζα, γύριζα, μέχρι που επέστρεφα στο δωμάτιο και ήμουν πάλι έντεκα.
Ηθοποιός...ναι...
μα, τότε γιατί αγαπώ το σκοτάδι; Πού είναι το φως;Το βρίσκω τα βράδια στ’ αναμμένα κεριά που μου σκαρώνουν μορφές στους τοίχους. Και γύρω μου στήνεται ξανά η σκηνή. Και γελώ. Και πονάω. Κι ακούω τις σκιές ν’ αλλάζουν ρόλους μαζί με μένα. Και γίνομαι κι εγώ σκιά.
Ναι.Το αγαπώ αυτό το ψέμα μ’ ακούς; Αυτό είναι η αλήθεια μου.
Και λουφάζω στα δύσκολα πίσω απ’ τις βαριές κουρτίνες. Σκεπάζω με λέξεις όλα όσα φοβάμαι ότι δε θα γίνουν κι όσα τρέμω που θα `ρθούν. Κάθε καλοκαίρι φορτώνω στ’ αυτοκίνητο τη σιωπή μου, το τσαλακωμένο κοστούμι και μια προσευχή. Πάντα η ίδια.
Λάρισα, Κομοτηνή, Αγρίνιο, Λαμία και πάλι πίσω. Και η ζωή μου; Ίχνη από ρόδες στη σκόνη του δρόμου.
Με ρωτάς αν θα το ξανάκανα. Χίλιες φορές. Χωρίς να αλλάξω το παραμικρό...