Μάζευαν νύχτα στη βροχή
βλαστήμαγαν την τύχη τους με τα σχοινιά στα χέρια
όλοι υπηρέτες κι αρχηγοί
κι ήταν σαν να συνέχιζαν ακόμα μια σκηνή στ’ αστέρια

Μάζευαν νύχτα στη βροχή
εκείνοι που θαμπώσανε τα παιδικά μου μάτια
κάναν κραυγή τους τη σιωπή
το χάδι που τους γέννησε τους έκανε κομμάτια
ο κόσμος μας τους έκανε κομμάτια

Πάτα τη σκιά σου στο σανίδι
πες στην τύχη πως την ξέρεις ήδη
και φεύγοντας ίχνη από ρόδες άσε μου στη γη
να ξαναβγώ μέσα στο φως

Σκόρπαγαν ήλιο στη βροχή
ντυνόταν με τους ρόλους που `χαν παίξει στις ζωές τους
μάτια ανοιχτά στην προσευχή
χέρια σφιχτά να κρύβουν το κορμί απ’ τις πληγές τους
κορμιά δεμένα πάνω στις πληγές τους

Πάτα τη σκιά σου στο σανίδι
πες στην τύχη πως την ξέρεις ήδη
και φεύγοντας ίχνη από ρόδες άσε μου στη γη
να ξαναβγώ μέσα στο φως