Δρόμος μακρύς
με κλειστά φώτα πορείας
σε τροχιά ευθανασίας
για όσα πρόλαβες να πεις
Μάτια βαριά
μαύροι κύκλοι κι αϋπνία
και να παίζουν στα ηχεία
διαπασών τα λαϊκά

Το παράπονο με παίρνει
που η αγάπη παρασέρνει
κατευθείαν με πηγαίνει
στην αυτοκαταστροφή
Το παράπονο με παίρνει
που η αγάπη παρασέρνει
και για ό,τι μου συμβαίνει
δεν υπάρχει επιστροφή

Τρεις το πρωί
έξω πίσσα κι υγρασία
σκοτεινή φωτογραφία
μοιάζει όλη μου η ζωή
Λόγια πικρά
μ’έχουν κάνει πια τις νύχτες
να περνώ απ’τις νταλίκες
κι απ’το θάνατο μπροστά