Τα βράδια του Σαββάτου που η πόλη ξενυχτά
με άγχος να αρπάξει χάδι και ζεστή ματιά
οι αδικημένοι της ζωής τη βόλτα τους θα βγουν
απ’ τη χαρά των άλλων λίγα ψίχουλα να βρουν.

Θαρρείς πως δραπετεύσαν από μύθους σκοτεινούς
κι απ’ τα τραγούδια του Δεληά και του Γιοβάν Τσαούς
ζητιάνοι, μετανάστες και ψυχές μοναχικές
που αυτού του κόσμου κουβαλάνε λάθη και ψευτιές.

Στα μάτια φέγγει ο σπαραγμός
στα στήθη κρύβεται ο θυμός
και η βαριά τους η σιωπή
σκίζει της νύχτας τη βουή.

Βοριάδες που `σπειραν κραυγές
και πήραν δέντρα και σκεπές
τους άνοιξαν από νωρίς
την πίσω πόρτα της ζωής.

Τα βράδια του Σαββάτου που η πόλη ξενυχτά
για βόλτα βγαίνουν κι οι ψυχές από το πουθενά
σαν του Χριστού τους μαθητές στου Γκρέκο το πανί
προσμένουν μες στο φως της νύχτας την Πεντηκοστή.

Κανείς δεν ξέρει αν λείπουν από κάποιο σπιτικό
κι αν ένιωσαν ποτέ τους ένα χάδι μητρικό
δυο τρεις γαρδένιες μαραμένες τις κρατούν σφιχτά
ή μια ξεκούρδιστη κιθάρα έχουν συντροφιά.

Στη νύχτα δεν λαμποκοπούν
σαν τους "ωραίους" που γυρνούν
που κάνουν ψεύτικους δεσμούς
μόνο μ’ ανθρώπους πλαστικούς.

Γι’ αυτούς που η μοίρα αδικεί
θα μένει πάντα ανοιχτή
χαράματα η ώρα τρεις
η πίσω πόρτα της ζωής.