Από την Αφρική
στέλνει ο φάρος το φως του
κι όλα γίνονται αυγή
κι άρωμα σαν δυόσμου

Στα βουνά, στις ακτές
γίνεται μέρα η νύχτα
μελωδίες γλυκιές
πιάνονται στα δίχτυα.

Και παρέες στις ακρογιαλιές
με κιθάρες γύρω από φωτιές
ανταλλάσσουν λόγια και φιλιά,
όνειρα και πόθους.

Με τραγούδια σαν νερό πηγής
βρέχουν τα σημάδια της πληγής
που άνοιξαν ο πόνος κι η ερημιά
στους καιρούς τους νόθους.

Άνθρωπος γελαστός
είν’ ετούτος ο φάρος
η ματιά του είναι φως
κι η ψυχή του γλάρος.

Η φωνή του θαμπή
πίνακας σαν του Γύζη
βγαίνει από παιδί
που κρυφά δακρύζει.

Και παρέες τις Πρωτομαγιές
σμίγουν τις καθάριες τους φωνές
κι είναι τα τραγούδια τα απλά
λάσπη και λιθάρια.

Θα χτιστεί μ’ αυτά απ’ την αρχή
μια καινούρια, πιο όμορφη ζωή
όπου θα `χουν θέση μοναχά
αγκαλιές και χάδια.

Γίνεται αγάπη ο θυμός
όταν βγαίνει ο ήλιος ο χρυσός
τραγουδάει ο φάρος με χαρά
"καλημέρα ήλιε"!

Κι αν το φως του φάρου ξαγρυπνά
τώρα ο ίδιος δεν υπάρχει πια
τον σκεπάσαν κύματα πικρά.
Καληνύχτα φίλε!