Τα βήματά μας κάπου εδώ τελειώνουνε
κι αυτές οι μέρες που κάποτε έμοιαζαν «για πάντα»
κάπου στην άκρη της καρδιάς ξεχειμωνιάσαμε
μείνανε στάχτες να ζεσταίνουν τα όνειρα μας.

Στα όριά μας πια δεν ταξιδεύουμε
τα δεκανίκια της ψυχής δε βρίσκουν χώμα
τι ζει πια μέσα μας ποτέ δε θα το μάθουμε
μα του χαρίζουμε πνοή για λίγο ακόμα.

Κι όλο κοιτάζω πίσω απ’ τον ώμο σου σφιχτά σαν μ’ αγκαλιάζεις
αυτόν το δρόμο που φοβάσαι να περάσεις
κι είναι αιώνας η στιγμή, κι είναι η σιωπή σου φυλακή, μια φυλακή
κι όσο κοιτάζω στάζουν τα μάτια σου μια θάλασσα με λάθη
δεν ξέρω αν θα σε ξαναδώ, γι’ αυτό πες κάτι
για να ’χουν σώμα τα «γιατί» θα `δινα ακόμα μια ζωή