Μια μελωδία που νιώθω να με σκίζει
από το συκώτι και να με διαπερνά
σαν την εφηβεία που ήρθε μια πρωία
με γέμισε προβλήματα και άγχος βιαστικά.
Και τα στιχάκια μου να βγαίνουν μοναχά τους
με όσα βλέπω γύρω μου σε κάθε μου ματιά,
Θέ μου δε θέλω να πιστέψω πως αυτό θα ‘ναι για πάντα
πως έτσι θα ‘ναι ζόρικα σε τούτο το ντουνιά.
Έτσι μαύρα όπως τα ‘χουνε χτίσει
διαιωνίζουν τη σαπίλα μας και την απανθρωπιά.
Θα καταφέρεις λένε νέε μου μπροστά να προχωρήσεις
για να σε καμαρώσει η κοινωνία μας ψηλά.

Γαμώ την κοινωνία μας, γαμώ τα υπουργεία μας,
φωνάζουνε τα πρόβατα τρεις ώρες στην ουρά.
Γαμώ την κοινωνία μας, γαμώ τα υπουργεία μας,
η μελωδία που βγάζουν στο σφαγείο τα αρνιά.

Σε παίρνουν όπως είσαι πιτσιρίκος
σε παστώνουν με τη βέργα στα σχολειά,
σε παν στην εκκλησία σου λεν για το μεσσία
πως όλα είναι ρόδινα με φόντο τη ροδιά.
Ο γέρος ο μπατίρης τον ιδρώτα του σκουπίζει
του ξέφυγαν τα νιάτα τα ωραία στη δουλειά,
η τσέπη του αδειάζει και τα ένσημα δε φτάνουν
και η φθορά έκανε τη γυναίκα του γριά.
Εκείνο που το νοιάζει είναι πως να ‘ναι μεσ’ στη στάνη
να πιάσει το λαχείο να μεγαλώσει τα παιδιά.
Και στο φινάλε να γυρνά στους καφενέδες
να προσκυνάει τον τσοπάνη και τα τσοπανόσκυλα

Γαμώ την κοινωνία μας, γαμώ τα υπουργεία μας,
φωνάζουνε τα πρόβατα τρεις ώρες στην ουρά.
Γαμώ την κοινωνία μας, γαμώ τα υπουργεία μας,
η μελωδία που βγάζουν στο σφαγείο τα αρνιά.