Πέρασαν χρόνια από τότε που βρισκόσουν εδώ
φυλακισμένος σε ένα ομιχλιασμένο πρωινό.
Η σκέψη σου έχει χάσει κάθε ίχνος πορείας,
πνίγεται η ψυχή σου σε ποτάμια αμαρτίας.
Και ελπίζεις, ελπίζεις να επιστρέψεις εκεί.
Δε θυμάσαι πως είναι, ούτε ρωτάς το γιατί.
Οι υποσχέσεις που σου έδωσαν και έδωσες σ’ αυτούς,
σε περικύκλωσαν ορδές από χιλιάδες σκορπιούς.
Μια διαφάνεια συμπυκνώνει τη ζωή σου.
Οι ερωμένες σου απαιτούν αξία από την ύπαρξή σου.
Κι εσύ τρέχεις σαν να ήσουν δέκα χρόνια δραπέτης.
Μπάτσοι και δικαστές και εσύ μονάχα να γνέφεις
προς το μέρος τους μ’ ένα άσπρο πανί ικετεύοντας
τη χάρη που σου τάξανε μα πήγαινες γυρεύοντας.
Ποιος σου είπε να βγεις απ’ τη σειρά που σε βάλαν,
να σκεφτείς ιστορίες που παραπέμπουν σε άλλα.
Σκίτσα ίσως έγχρωμα, ναι, μια πολύχρωμη αφίσα
θα `θελες να `ναι η ζωή σου.
Και μόνο οι σκέψεις σου να είναι οι οπαδοί σου,
ψάχνοντας να βρεις διέξοδο από τον πονοκέφαλο
το μόνο που βρίσκεις είναι ένα σώμα ακέφαλο.
Οι τύψεις σε τσιμπήσαν τώρα πια για τα καλά,
σε ενοχοποιούν ακόμα και τα πιο απλά στιχάκια.
Είσαι κολλημένος, ένας απέραντος τρελός που περιμένει το τέλος
μα αλήθεια είχες όλο τον καιρό.
Σε περίμενα μην αμφιβάλλεις γι’ αυτό.
Είκοσι πέντε χρόνια ήμουν κι ίσως νά `μαι εδώ
μα δε θα `ρθεις, απλώς θα `θελα να σου πω
δύο λέξεις από αυτές που δεν πιστεύεις,
που δεν πίστεψες ποτέ, γι’ αυτό ακόμα υποφέρεις.
Πότε θα βάλεις μυαλό;Είναι πολύ αργά για να γυρεύεις θεό.
Η παρατήρηση αλλοιώνει το αποτέλεσμα που βλέπεις.
Νομίζεις θα σωθείς από τις μεγάλες σου σκέψεις.

Μα η εντροπία σου είναι πολύ πιο μεγάλη…
Η εντροπία σου είναι πολύ πιο μεγάλη…

Πέρασαν χρόνια, από τότε που βρισκόσουν εδώ
με το βλέμμα κάθε μέρα όλο και πιο θολό
Και τώρα τι ανθρωπάκο;
Μην ξεχάσεις να σκάψεις το δικό σου το λάκκο.
Ο χρόνος σου τελειώνει και σου φεύγει από τα χέρια
κι οι αγάπες που πρόδωσες έχουν γίνει αστέρια.
Το αίμα σου έγινε νερό πολύ πριν ξεχάσεις
τον άνεμο που θρόιζε πως πρέπει να χάσεις.
Το παιχνίδι που δεν ήθελες να παίξεις ποτέ.
Η αλήθεια σου είναι κάτι που αλήθεια δεν περιμένει,
δεν σ’ αφήνει, αναδιπλώνεται, σε πνίγει.
Πάλι ήρθε η σειρά σου τα υγρά σου να δώσεις για να βρεις τη χαρά σου.
Το φως σου καταστρέφει τη μελαγχολία
το απεχθάνεσαι λοιπόν, σου φέρνει αηδία.
Παλιότερα σου άρεσε να τραγουδάς τα blues
μα οι μελωδίες σου πνίγονται σε χίλιους δύο καπνούς.
Τι υπάρχει πιο πέρα; Τι υπάρχει πιο πέρα;
Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πια τη νύχτα απ’ τη μέρα.
Οι Ερινύες ζωγραφίζουν στη φαιά σου ουσία.
Σ’ αγαπάνε το ξέρεις μα δεν υπάρχει καμία
χημεία για να κρύψεις τη βρωμιά που αναδύεις
κι όλο και με πιο γρήγορο ρυθμό θα δύεις.
Μαύρος νάνος που ποτέ του δεν είχε Χιονάτη,
που ποτέ δεν παραδέχτηκε πως έκανε λάθη.
Μια λευκή σελίδα για να γράψεις στίχους.
Έρποντας θα ανέβεις πάλι πάνω στους τοίχους.
Δεν μπορείς να βγεις.
Το ρολόι θα σημάνει τέλος χρόνου, να δεις πως δε θα πονέσεις.
Τι άλλο σου έμεινε, ήρθε η ώρα να πέσεις.
Την τελευταία κουβέντα όπως πάντα εσύ
για να δούμε τι θα πεις όταν θα έρθουν αυτοί,
που τους άδειασες το όπλο στο στήθος,
ίσως νομίζεις θα κρύφτεις μες το πελώριο πλήθος.

Μα η εντροπία σου είναι πολύ πιο μεγάλη…
Η εντροπία σου είναι πολύ πιο μεγάλη…