Μέσα στου μυαλού μου το χαράκωμα
Παρέα μ’ ένα, χρόνια, ψυχοπλάκωμα
Βάφει το παράθυρό μου μαύρο, κάθε πρωινό
Κι έτσι η κάθε ημέρα αρχίζει τέλεια
Κι ένα βήμα πριν απ’ τη συντέλεια
Γίνεται η ζωή μου ένα θαύμα, καθημερινό
Και στο μποτιλιάρισμα για τη δουλειά
Πίνω έναν πικρό καφέ γουλιά γουλιά, ξανά και ξανά, κάθε φορά
Πάνω εκεί που νόμιζα πως φτάνουμε
Πάνω εκεί κατάλαβα τι κάνουμε, τι χάνουμε και ψάχνω

Κι όλο πιο συχνά, πράγματα απλά, καθημερινά, περιμένω
Είν’ απίστευτο όλο αυτό που ζω, πες μου πως να βρω που πηγαίνω

Είναι μέρες που τα λεπτά με κυνηγούν σαν σφαίρες
Παντρεύομαι το άγχος μου κι αλλάζω βέρες
Αφήνοντας το πάθος μου θαμμένο στη γη
Και το μυαλό μου να γυρεύει διαφυγή
Γι’ αυτό έχω κλειδωθεί με ψηφιακό κλειδί και χρόνο κάγκελα
Ταΐζοντας το χρόνο μου ρουτίνα άθελα μου άθελα
Άσκοπα κάθε φορά φέρνοντας τη συμφορά
για πράγματα αδιάφορα κι ανόητα
Ζω τσουλώντας στο τσιμέντο, momento
Φωνάζω μπας και δω το ντοκουμέντο
Ξεσπάω με το γκρίζο μου crescendo
Δε μένει γυαλί σαν σκηνή απ’ το "Memento"
Μοιάζω άνευ’ ουσίας κομπλιμέντο που έφτιαξα
Για όλα αυτά που έχω ζήσει αλλά δεν έζησα
Για όλα αυτά που έχω πετύχει αλλά δε πέτυχα
Κι όσα ξέχασα τα ξεθάβω
Και δε με νοιάζει πια αν θα προλάβω

Chorus

Νύχτες αμέτρητες μπροστά στο DVD
Η μοναξιά μας κάπου κάτι θέλει να πει
Μα έστω ένα τηλέφωνο και μια ζεστή φωνή
Μα αν τελειώνει η κάρτα μας, κλείνει η γραμμή
Ακίνητοι μπροστά στο φανάρι
Μα κι αν ανάψει πράσινο δε φτάνει ένα μακάρι
Φρένο μου θα πρέπει ν’ αφήσω
Να βρω το γκάζι μου πάλι να ξεκινήσω

Chorus

Κι όλο πιο συχνά (πιο συχνά)
πράγματα απλά (και πιο απλά)
καθημερινά (καθημερινά)
περιμένω
Είν’ απίστευτο όλο αυτό που ζω, πες μου πως να βρω που πηγαίνω

Συχνά... απλά, καθημερινά... πες μου πως να βρω... καθημερινά