Ροδοδάκτυλος αυγή μου
έβγα φώτισε την γην,
δρόσισε τα χορταράκια
και τη μαύρην μου ψυχήν.

Πρόβαλε, σε καρτερούνε
τα αρνάκια, τα πτηνά,
σε προσμέν’ η Φιλομήλα
εις τα έρημα βουνά.

Να διαβώ εις τους λειμώνας
και με ρόδα να στεφθώ,
την αγάπη μου να εύρω
και να την γλυκασπασθώ.

Φύγετε, ωχραί φροντίδες,
σύρτε, πάθη τρομερά,
ν’ αγαπώ και ν’ αγαπώμαι
είν’ η μόνη μου χαρά.