Άφησε, Χάρε, να σταθώ
στην γην λιγάκι ακόμα,
το φως του ήλιου να χαρώ
και τ’ ουρανού το χρώμα.

Είδα γλυκιά την άνοιξη
στον κόσμο να προβάλλει,
νιότη κι ελπίδα ελάμπανε
μες στ’ ανθηρά της κάλλη.

Σε ρόδου φύλλο δροσερό,
στο ερωτικό λουλούδι,
έγραψ’ η άνοιξη κρυφό
Παράδεισος τραγούδι,

έφθασε το φθινόπωρο
γύρω δροσιές να χύσει
και το γλυκό τριαντάφυλλο
είδα με μιας ν’ αχνίσει.

Έπειτα είδα το βαρύ
χειμώνα να προβάλλει,
το ρόδο εύρηκε ταφή
στην έρημή του αγκάλη.

Διαβάτες που διαβαίνετε
γη κι ουρανό θωρείτε,
την ευωδιά, τα όνείρατα
της άνοιξης χαρείτε.

Όρη, λιβάδια, κρύα νερά,
για πάντα σας αφήνω,
χαρές του κόσμου, έχετε γεια
κι αλλού θα πάω να μείνω.

Στρέφω και βλέπω πίσω μου
δάση, βουνά ανθισμένα,
που ολόχαρος εδιάβηκα
κι ελάμπανε για μένα

και τώρα αγνάντια μου άλλο φως
τα μάτια μου θαμπώνει,
π’ ούτε σκοτάδι της νυκτός
ούτε βοριάς θολώνει.

Όρη, λιβάδια, κρύα νερά,
για πάντα σας αφήνω,
χαρές του κόσμου, έχετε γεια,
αλλού θα πάω να μείνω.