Έχω χάσει της ζωής μου τα νοήματα
Κάποια όνειρα που χρόνια κυνηγάω
Στην ψυχή μου χαραγμένα δυο ερωτήματα
Τι να μίσησα και τι να αγαπάω.

Μ’ ένα μυαλό που ταξιδεύει ασταμάτητο
Χάνω τον έλεγχο σαν βλέπω αυτό το σήμερα
Είμαι θηρίο στο κλουβί του ασυγκράτητο
Που θέλει τώρα πια να σπάσει αυτά τα σίδερα.

Να φτερουγίσει σαν πουλί πάνω απ’ τα κτήρια
Σα μόνη ελεύθερη ζωή σ’ αυτό το μέρος
Να καταργήσει και κανόνες και κριτήρια
Μιας κι η ελπίδα δίνει νόημα στο τέλος.

Μα είμαι σταγόνα υγρασίας σε υπόγειο
Μόνο σκοτάδι κι ένα ρίγος, τι παράνοια
Να ζυγίζω στην παλάμη την υδρόγειο
Είμαι ένα δέντρο που ανθίζει τελικά μονάχα σπάνια.

Από τις ρίζες μου εγώ παίρνω αναπνοή
Σε κάποια δύσκολη στιγμή
Ένα κουράγιο τραγουδάω.

Κι όσα με πλήγωσαν και πόνεσα πολύ
Μέσ’ την παράξενη ζωή
Σ’ έναν κορμό τα κουβαλάω.

Τα κάνω άνθη και καρπούς στα ξαφνικά
Τα αγκαλιάζω τρυφερά
Και κάθε βράδυ τους μιλάω.

Μα αν με βαρύνουν και λυγίσω απ’ τα πολλά
Εγώ τινάζω τα κλαδιά
Κι όπως τα φύλλα τα σκορπάω.
Έχω χάσει της ζωής μου τα νοήματα
Κι είμαι μόνος σ’ ένα λόφο και γερνάω
Στο κορμί μου όλο θροΐζουνε μηνύματα
Μιας ελπίδας που συνέχεια προσπερνάω.