Είναι το μαύρο το μπουφάν που χρόνια το φοράω
είναι που πέφτουνε πολλά και μέσα μου ξεσπάω
ίσως να είναι και τα λόγια μου τρελά και δε τα πιάνεις
μα είναι που άλλα είχες πει και άλλα πας να κάνεις.

Είναι που ζω για Κυριακές και Κυριακές κοιμάμαι
είναι κι αυτοί που με ξεχνούν μα εγώ θα τους θυμάμαι
είναι που είναι η ανάσα μου βαριά να τη σηκώσεις
είναι που τρέχουνε ακόμα τα δάνεια κι οι δόσεις.

Είναι που γίνομαι παιδί κι απότομα ωριμάζω
είναι που έχασα πολλά και πιο πολλά θα χάσω
Είναι που θέλουν να σιωπώ να ακούω ό,τι μου λένε
είναι που τίποτα δε φταίει και όλα αυτά μου φταίνε.

Είναι που αλλάζει ο καιρός τα νεύρα μου τεντώνει
είναι το κάθε μου γιατί που κρύβω στο σεντόνι
είναι που παίζει η ομάδα μου με αδειανή κερκίδα
είναι κι αυτός ο στεναγμός από τότε που σε είδα.

Είναι το ράδιο παλιό και πια δε μου μιλάει
είναι που ό,τι πάω να φτιάξω πάντα θα χαλάει
είναι που είναι κι η πατρίδα μου η χώρα της συγγνώμης
είναι που ό,τι θέλεις είσαι αρκεί να το δηλώνεις.

Είναι που γίνομαι παιδί κι απότομα ωριμάζω
είναι που έχασα πολλά και πιο πολλά θα χάσω
Είναι που θέλουν να σιωπώ να ακούω ό,τι μου λένε
είναι που τίποτα δε φταίει και όλα αυτά μου φταίνε.

Είναι που κάποιοι από πάνω στη γωνιά μου τη φυλάνε
είμαι κι εγώ που τους αφήνω και βρίσκουν να γαμάνε
είναι το πλοίο που θα βρω το πρώτο για να πάρω
είναι δυο φίλοι, το ποτό και σέρτικο τσιγάρο.