Τρέμεις γλυκέ μου Αποσπερίτη,
απ’ την κορφούλα του βουνού,
στολίδι απόκοσμο του ωραίου
τριανταφυλλένιου δειλινού.

Πόσα ματάκια δακρυσμένα
απ’ την απέραντη τη γη
και πόσα ταίρια ερωτευμένα
σε ακολουθούνε με στοργή.

Και συ απ’ την άχνα την ουράνια
με τ’ άγιο φως το ευλογητό,
τρέμεις σαν δάκρυ διαμαντένιο
σ’ ένα ματάκι αγαπητό.

Κι έτσι με χάρη παιχνιδίζεις
κι ισοζύγεσαι ψηλά,
που λέει κανείς να πας να πέσεις
σε κάποια ολόξανθα μαλλιά.