Σαν πέφτει τ’ άστρο της καρδιάς
θα σου θυμίσω
πως θα σου φύγω θα το δεις
και με τα λόγια μου αυτά θα σε αφήσω
ποτέ μην έρθεις να με βρεις.

Μα σαν θα σπάσει ένα παράπονο κρυμμένο
θα ξεχυθούνε σαν φωτιά
φωνές θαμμένες, σ’ ένα κόσμο ξεχασμένο
που δε ζητούν παρηγοριά.

Τι να πω πια για σένα
λόγια πνιγμένα στο ψέμα
κι η οργή μου μέσα μου ξεσπά.
Δε προφταίνω να μιλήσω
κι ύστερα να ηρεμήσω
όλα στο μυαλό μου είναι θολά.
Και ποιον μετά να εμπιστευτείς
να του πεις πως νιώθεις
μακριά απ’ το ψέμα σου να ζεις.

Σκιές μ’ ακολουθούν δεν ξέρω που πηγαίνω
κι η πίκρα το σώμα μου μεθά
στου πικραμένου το βωμό εγώ δε μένω
γιατί η ζωή μου προχωρά.