Πόσο πολύ ταιριάζαμε σαν δυο σταγόνες μοιάζαμε
μα σαν οι στάλες γίναν καταιγίδα
ποια μοίρα ποια έστησε παγίδα
και σε ποτάμι άγριο μας πέταξε τους δυο

Σ’ένα ρυάκι κύλησες σ’άλλο δίπλα σου εγώ
κι οι δρόμοι μας χωρίσανε δίχως γυρισμό

Στο μυαλό μου θα ζεις
στην καρδιά μου θα βρεις τ’όνομά σου
για πάντα γραμμένο

Θέλω να’σαι καλά
κι ας δακρύζει η ματιά που το φως σου
δε βλέπει αναμμένο
κι άδικα το θαύμα περιμένω

Αν στο παιχνίδι της ζωής ήταν γραφτό εσύ να’ρθείς
αγάπη γέλιο και χαρά να μου χαρίσεις
πώς τώρα να ζω με αναμνήσεις
μα τις βραδιές που μόνος μου λυγίζω και πονώ

Όσα εσύ μου έμαθες ρούχο επάνω μου φορώ
τότε η φωνή σου ακούγεται να λέει σ’ αγαπώ