Καθρέφτης, τζάμι δεν υπάρχει μες στο σπίτι μου,
φοβάμαι μέσα τους να δω και μου στοιχίσει.
Μονάχος κλαίω και γελάω στον πλανήτη μου,
κάθε μου μέρα όπως τελειώσει και θ’ αρχίσει.

Και συνεχίζεις να ’σαι πάθος και εξάρτηση
και της ανάγκης η βελόνα μες στη φλέβα.
Και συνεχίζεις να ’σαι αλλού κι αυτή την άνοιξη.
Έλα για λίγο και τις σκάλες μου ανέβα!

Στο ομιχλώδες το τοπίο κάθε σκέψης μου
κρυφά ανοίγεις το παράθυρο και μπαίνεις.
Ακόμα είσαι η αιτία κάθε λέξης μου,
ακόμα κάνεις τη ζωή μου ό,τι θέλεις.

Και συνεχίζεις να ’σαι πάθος και εξάρτηση
και της ανάγκης η βελόνα μες στη φλέβα.
Και συνεχίζεις να ’σαι αλλού κι αυτή την άνοιξη.
Έλα για λίγο και τις σκάλες μου ανέβα!