Πρόσωπα θολά μάτια απεγνωσμένα
όταν τα κοιτώ πώς με πονούν
Χέρια στεγνά μελανιασμένα
χέρια που το θάνατο κρατούν

Μάτια δειλινά μάτια βουρκωμένα
στη σκιά του κόσμου κατοικούν
τα μάτια αυτά χωρίς κανέναν
με το δίκιο τους ανησυχούν

Κράτα με έχω βουλιάξει στα βαθιά
νιώσε με μπορεί κι εσύ να’σουν κοντά
Κράτα με δώσε στον πόνο μου στοργή
νιώσε με θέλω να ζήσω τη ζωή

Βλέμμα σκυθρωπό που μέσα νιώθεις
της μοναξιάς την παγωνιά
σ’ένα σταθμό σε κάποιο πάρκο
η σύριγγα παρηγοριά
Και όλα αυτά που μας τρομάζουν
κάνουν τα μάτια μας στραβά
Είναι παιδιά που έχουνε παίξει
όλα στην ίδια γειτονιά