Τι κρίμα να τελειώνουνε οι εικόνες, που θυμίζουνε το χθες
κι από το θάνατο σου βγες.. κι έλα κοντά μου
τι κρίμα η γαλήνη σου, ποτάμια στη σελήνη σου κεντάει
κι αυτό το κόκκινο σου πάει.. μη το φοβάσαι
θυμάσαι το τραγούδι που μου σφύραγες, μικρός να κοιμηθώ
κι απ’ τα σεντόνια μου να βγω.. ποτέ δε μου ζητούσες
τις θάλασσες που μου ‘μαθες να λούζομαι, με ήλιο στον βυθό
πίσω απ’ τα βράχια σου θα ‘ρθώ. . και πάλι θα τις ζήσω
κι αν χάθηκε η λάμψη σου χαδούλα μου, εσύ στέκεις να ουρλιάζεις
και σένα που σ’ αγάπησα, μονάκριβή μου κόρη καστανή
στου Άι Γιάννη τη γιορτή. . σου χάριζα μια φλόγα
στη ράχη σου σκαρφάλωσα και πάγωσα, στις έξι το πρωί
μα ήταν όλοι τους εκεί… κι ο φάρος τραγουδούσε
στον αφρό ταξίδεψε…
σαν μαγικό χαλί...