Είμαι τόσο μικρός
κι επάνω στην κοιλιά σου περπατώ
Τα ’χω χαμένα
και φέρνω βόλτες γύρω από τον αφαλό

Κι είναι τόσο ζεστά
κι ας μην το ξέρεις θα με έχεις αγκαλιά
Όλο το βράδυ
σε μια γωνιά θα σκεπαστώ με τα μαλλιά

Κι είναι τόσο φριχτά
κάθε πρωί που είναι να φύγεις για δουλειά
Ρούχα αλλάζεις
και με πετάς με την πυτζάμα στην γωνιά

Και δεν προλαβαίνω
να ανεβώ σε κάποια τσέπη να κρυφτώ
και σαν τον καημένο
σε περιμένω για να ‘ρθεις για φαγητό

Μα έρχονται μέρες
που δε γυρνάς το μεσημέρι να σε δω
και αργοπεθαίνω,
πηδάω απ' τα τραπέζια για να σκοτωθώ

Μα είναι και βράδια
που έρχεται στο σπίτι ένας από την δουλειά
και είστε όλο χάδια
και σου μιλά όλο στ’ αυτί ψιθυριστά

Και βάζει το χέρι
εκεί που μόνο εγώ ξαπλώνω στα κρυφά,
σε ‘κείνα τα μέρη
που μόνο εγώ κι εσύ τα ξέρουμε καλά

Μετά από λίγο
ο τύπος βγάζει από την τσέπη τα κλειδιά
σου λέει θα φύγω
γιατί στο σπίτι έχει γυναίκα και παιδιά

Και κλείνει την πόρτα
και ‘συ γεμίζεις το ποτήρι με ποτό
και όπως και πρώτα
στο σπίτι μένουμε μόνο εσύ κι εγώ

Σου τρέχει ένα δάκρυ
και προσπαθώ ο κακομοίρης να το πιω
και φτάνω στην άκρη
κι απ' τον λαιμό σου δεν μπορώ να κρατηθώ

Και πέφτω με χάρη
και προσγειώνομαι μέσα στο ντεκολτέ
και λέω μακάρι
μην σηκωθείς απόψε απ’ τον καναπέ

Και είμαι τόσο μικρός
κι επάνω στην κοιλιά σου περπατώ
και σου την σπάω
και θα ‘κανες τα πάντα να χαθώ

Μα δε φταίω εγώ
για τη φαγούρα που σου προκαλώ
Φταίει η μοίρα
και η πουτάνα η ζωή που μ’ έκανε ψείρα