Μεγάλη αντίφαση ο πρόσφυγας δε βρίσκει μέρος,
νιος άθελά μου σύρθηκα και τώρα νιώθω γέρος.
Θέλω να φύγω από ‘δω και το πασχίζω,
μα κάθε φορά τα ίδια σαν κατηφορίζω.
Πέφτω και σταματάω πάντα στις ίδιες ξέρες
και έρχονται μπροστά μου κάποιες θαυμάσιες μέρες
δακρυσμένες και να μου λένε στις φευγάλες,
μη μας αφήσεις μόνες μας εδώ με τις κουφάλες.
Ρε ‘σεις τους λέω βαρέθηκα, κανείς δε σας θυμάται
σαν φαντάσματα κάθε γωνιά γυρνάτε
είδατε αυτούς που φύγαν βρήκαν τ’ όνειρό τους
κι αυτοί που μείναν ζήσανε κάθε μαρτυρικό τους.
Άμε στο διάλο από ‘δω κάθε φορά τα ίδια
έφευγα με χαμόγελο κι έχω σμιχτά τα φρύδια
αν ξεθυμάνουν μέσα μου κι όλοι οι χαλασμοί μου
την ξέρω απ’ όλους πιο καλά την κατάληξή μου.
Θα γίνω νοικοκύρης αστός και κακομοίρης
κι εσύ η νοσταλγία μου θα ‘ρθεις κοντά να γύρεις
κι όταν θα θέλω πάλι να φύγω να κρυφτώ
θα σε ρωτάω που να πάω να σωθώ.

Ζω από μνήμης εδώ κι απ’ όλους σας αποδεκτό
από τα λόγια σας το πρόσωπό μου λαξευτό.
Πολύ δεν κράτησε αυτό κοσμοπαγίδα μου;
Δε μ’ αμολάς μήπως με ψάχνει η πατρίδα μου.
Για σκέψου να ‘χει τους βράχους στη θάλασσα αυτιά
και τα λουλούδια εκεί να βγαίνουνε σταχτιά
κάτω απ’ τον ήλιο κέδρους να ‘χει χιλιάδες
και τα πουλιά στον ουρανό να φτιάχνουν χαραμάδες.
Ή να ‘ναι σαν την κοιλάδα εκεί πάντα νωπή και κρύα
κάθε διαβάτης να σου λέει ποια σέρνεις ιστορία
να σε ξυπνάει στο τζάμι το γεράκι
κι η ασημένια αλεπού να πίνει απ’ το ρυάκι
Για σκέψου κι έλα στη θέση μου πριν απ’ το φως της μέρας,
μη γίνεσαι δάσκαλος μη γίνεσαι πατέρας,
εσένα μπορεί πατρίδα σου να ‘ναι αυτή η κατάρα
να ‘ναι αδέρφια σου τα πλοία τα φουγάρα.
Εμένα ποιος με ρώτησε για τον προορισμό μου,
ποιος ξέρει να πλέξει εδώ το εγκώμιό μου;
Μόνο η δροσιά μου, ίσως κι ο γιος μου
το παρήγορο και τ’ απέραντο φως μου.