Μέρα λιόχαρη, σκιά μου απόμερη
σημασία δε σου δίνουν οι πρόσκαιροι,
οι ωραιόπαθοι αρχίσαν τα τρεχάματα
κομπογιαννήτες για γέλια και για κλάματα·
Σκουλικαντέρες κρυμμένες πίσω από τα χάχανα
παραβγαίνουν προς το φως σιγά τα λάχανα,
στήνονται κάλπες δίπλα στου λαού το νύσταγμα,
δημοκρατία το ανήθικον μας δίδαγμα.
Σειρά του νέου επιγόνου, του παραχαϊδεμένου,
του πολυαφηρημένου και του απαλλαγμένου,
των γονικών αμαρτιών κι ευθυνών
του όχλου η λησμονιά άτραπος των πληρωτών·
στέκουν οι ψοφιμοφάγοι ξανά στις πολεμίστρες
κι ο φόβος κρύβει τα βελόνια πάνω στις κουβαρίστρες.
Μα στην αρματοθήκη μου πίσω απ’ το ρεζιλίκι μου
έχω ένα όχι να το ζωσω φισεκλίκι μου·
ίσως η μόνη πολιτική μου πράξη
γιατί ίδια γεύση έχει η μπουκιά στόμα αν αλλάξει.
Τους φτύνει ο τρελός που χρόνια τους καλάρεσε,
τώρα απέχει γιατί έτσι του την βάρεσε.

Μικρέ μου επίγονε σε καλώ να κυβερνήσεις,
έχεις εικόνες και χιλιάδες αφηγήσεις,
κρατάει η σκούφια σου από μεγάλο τζάκι,
στην χώρα αυτή η εξουσία πάει τρενάκι.
Μικρέ μου επίγονε να ξέρεις ο προκάτοχός σου
ήταν επίσης εκλεκτός κι όχι εχθρός σου
κι εκείνον για έξι χρόνια στο δεξί μου είχα στολίδι,
για `σένα έφτιαξα χώρο στο αντικρινό μου αρχίδι.

Απ’ τις 3 που τον κλατάραν του Σεπτέμβρη
σκεφτόμουν το κακό που θα τους εύρει·
Πολιτικό αποπαίδι με νταντά το `81
παίρνει σκυτάλη στα συνεννοημένα,
τον ετοιμάσαν του μπαμπάκα οι χαμάληδες
κι ευτυχώς μας τον σπουδάσανε κι οι γιάνκηδες.
Σεμνό παιδί χωρίς φωνή, καμπανιστή κοψιά,
ηγέτη νεοευρωσοσιαλιστή
Μα στου ραγιά τον κόρφο για να γίνει αρεστός
πρέπει να αναστήσει του μπαμπά το καθεστώς,
να φέρει πίσω από το ΠΑΚ, τους γερόντους τους χορτάτους,
να βρει καμιά δεκαριά Τσουκάτους,
να κάνει λίφτινγκ στου καραγκιόζη την παράγκα
με κλαδικές, μουστακαλήδες και ζιβάγκα.
Μνήμες νεκροζώντανες χωρίς μετανιωμό
κι όποιος τους ψήφισε να πάει με τον καημό.
Αυτή τη χώρα τη σκυφτή και καψερή
θα την πασάρουμε σε κόρη αψηλή και λυγέρη·
να πάει σόι το βασίλειο και αιώνιος ο μπελάς μας,
φτάνει να έχουμε χώρο για όλους στα αχαμνά μας.