Μαύρο χαμπέρι, γνώριμα μέρη στο μεθοκόπι, τάχα μου ανθρώποι
μαύρο χαμπέρι, δεν έχω ταίρι, τσάμπα οι κόποι, άφωνοι τόποι
μάυρο χαμπέρι, στήνω καρτέρι, ήλιος αλήτης, χιλιόχρονίτης
μαύρο χαμπέρι, φώτια μαχαίρι κι εγώ κερί της αποσπερίτης....

Να σου κι ο φόβος, παλι με γύρεψε
λάθος με ερμήνεψε, με καλόσύνεψε
με ειρωνεύτηκε και έσπασε το καλούπι μου
μα έλα που οι φταίχτες γνωρίζουν το σουλούπι μου.

Σα φυγάδες ξαρματώσανε κι οι ποιητάδες
ψάχνω δυο τρεις στοιχοπλέχτες αρνητάδες
απο τα νοήματα πάνω να τρίψουν την σκουριά
μα τούτη η σωροκάδα σηκώνει μαστορια.

Μαύρο χαμπέρι σας φέρνω καλοθέλητάδες
ξεκρεμάστηκα απόψε απο τους χαλκάδες
και ροβολάω δίπλα στα παλιά μου χνάρια
τώρα ξέρω τι γυρεύω στα παζάρια.

Μερεμετίζω όνειρα σαρακοφάγωμενα
να κρύψω θέλω τα όμορφα έστω ζεματισμένα
χωρίς μαγαρισιές από τους λυμασμένους
και μονοκοπανιές απο τους αλαφιασμένους.

Καργαρισμένος από στιγμές και μισεμούς
χωρίς τσανακογλύφτες και δειλούς τριγυρινούς
στέλνω πεσκέσι στην ντροπή τα φιδοτόμαρα
κι όλο το χτίκιασμα ντανιάζω απόμερα....

Μαύρο χαμπέρι, γνώριμα μέρη στο μεθοκόπι, τάχα μου ανθρώποι
μαύρο χαμπέρι, δεν έχω ταίρι, τσάμπα οι κόποι, άφωνοι τόποι
μάυρο χαμπέρι, στήνω καρτέρι, ήλιος αλήτης, χιλιόχρονίτης
μαύρο χαμπέρι, φώτια μαχαίρι κι εγώ κερί της αποσπερίτης....

Με το συμπάθειο πρέπει το τραγούδι να τελειώσω
τα καλαιστικά μου ζητάνε να πληρώσω
αλλιώς να φτιάξω, στην ανασφάλεια πληρεξούσιο
να παίρνει, τον άρτον ημών τον επιούσιο.

Μη γελάς, όλοι ζητάνε εγγυήσεις
που να σε αφήσουν οι αμμόλοφοι να ανθίσεις
συγκερινοί με το βλέμμα στα ρηχότερα
μουσαφιραίοι στη ζωή και μην χειρότερα.

Δαιμονοπαρμένοι, καλά ταμπουρωμένοι
απαλλαγμένοι κι ερωτοκαπαρωμένοι
με όψη ευτυχισμένου κι όριμη η κούτρα τους
καλά παιδιά, σκατά στα μούτρα τους.

Με αναμμένα καντηλέρια για την τύχη τους
λιβανηστάδες που γλύφουνε τη μνήμη τους
που και που να τους σαλεύει για να συνέρχονται
για να έχουν καλή θέση σε όσα έρχονται....

Μαύρο χαμπέρι, γνώριμα μέρη στο μεθοκόπι, τάχα μου ανθρώποι
μαύρο χαμπέρι, δεν έχω ταίρι, τσάμπα οι κόποι, άφωνοι τόποι
μαύρο χαμπέρι, στήνω καρτέρι, ήλιος αλήτης, χιλιοχρονίτης
μαύρο χαμπέρι, φωτιά μαχαίρι κι εγώ κερί της αποσπερίτης....

Μικροπόνηροι, λοιπόν, εδώ στου νου τα μέρη μου
θα κάνω πάντα ότι περνά από το χέρι μου
να νιώθετε άβολα σαν μπόρα μες το καλοκαίρι
και να στέλνω το μαύρο χαμπέρι......