Γνωστό σημείο συνάντησης των παραζαλισμένων,
των σκορπισμένων, άβουλων και πολυφαντασμένων,
η κοντινή είναι κορφή μιας ανηφόρας
που αγναντεύεις από κει την θέα όλης της χώρας.
Ετούτο τον ανήφορο αν τον ανέβεις βράδυ
δώρο σου φέρνει η αυγή στο κούτελο μαυράδι
και κάθε ανεμόδαρτο κει που θα συναντήσεις
Ούτε μια απ’ τις στιγμές δε θα θες να του χαρίσεις.
Θα στέκεσαι βουβός με τον φόβο του μετά
Ίσως, πίσω τον κατήφορο να κοιτάς κλεφτά
κι όταν σκεφτείς πως βρέθηκες άξαφνα ολωσδιόλου,
ξεκίνησε μια σιγηλή επίκληση διαβόλου.
Όρεξη να έχεις να του τάξεις απ’ τα ακριβά
κι όχι από τα εύπλαστα, τα ντροπιασμένα, τα βουβά.
Θέλει τα άνθη από των ονείρων σου το αγιόκλημα
Μιας και σε χτύπησε του οίκτου το ανεμόσυρμα
κάνε την κορόιδα κι όσα σου μοιάζαν σκανδαλιές
τα `χει ο χρόνος φυλαγμένα σαν μαύρες πινελιές,
γνωστό κόλπο της ζωής για κάθε ανήμπορο,
καλή σου τύχη στον ανηφοροκατήφορο.

Κι εκεί που νόμιζες πως τον παπά κάνουν τα ρούχα
οι ανημέρευτοι σε παίρνουν πάλι με τα γιούχα
και σου θυμίζουν, αν είσαι αστέρι θέση να βρεις στον ουρανό
κι όχι στον σκουπιδότοπο που μοιάζει με βουνό.
Κοίτα, λοιπόν, τον κατήφορο ή πέφτεις στον γκρεμό
το ρεζιλίκι σ’ έχει πιασμένο απ’ τον λαιμό,
τουμπανιασμένο κι άφτερο μου μοιάζεις περιστέρι
που βρίσκει μόνο την ντροπή κι όχι απλωμένο χέρι.
Την ίδια τύχη είχαν αμέτρητοι για χρόνια
απ’ την λάμψη βρέθηκαν μέσα στην καταφρόνια,
η χαρά του ασάλευτου και του όχλου η ηδονή
στις μαριονέτες να κρατά εκείνος το σκοινί.
Σ’ έτρωγε ο κώλος σου λες και δεν τα έχεις ματαδεί,
σου λέγανε για τον γκρεμό κι εσύ δρόμο έβλεπες φαρδύ.
Τ’ ατροφικά σου νιάτα, μια κακάσχημη πινιάτα
που ξεσπούσαν πάνω της αμούστακα φουσάτα.
Κακό πράγμα η τύχη, να σε βρει δήθεν χορτάτο
κι εσύ πονηρό παιδί, φόβο γεμάτο.
Αν είχες ιστορίες πολλές απ’ τον ανήφορο
ρίχ’ τες για φρένο τώρα στον κατήφορο.