Σκιας εκατό λογιώ πουλιά, βιόλες δεντρά και ρόδα
γέμισε ο κήπος τση καρδιάς απ’ όταν σε πρωτόδα

Πύργο με διαμαντόπετρες θα χτίσω να σε βάλω
και θα τσακίσω τα κλειδιά να μη σε ξαναβγάλω

Αντάρα πιάνει τα βουνά απ’ τσ’ αναστεναγμούς μου
νερατζοπούλα φουντωτη όντε σε βάνει ο νους μου

Άχι πως ήμουνε καλά μα εδά με πιάνει πάλι
τσ’ αγάπης ο συλλογισμός και του σεβντά η ζάλη

Το μήλο τση καλής μηλιάς καθάρισμα δε θέλει
κι ανέ το φας και σύφλουδο γλυκί είναι σαν το μέλι.