Εκεί που κοιμήθηκε,
εκεί που ψήθηκε σε ωραίο πυρετό
πήγα ξανά χωρίς ευαισθησία
εγώ που ήξερα γι’ αυτόν μόνο να κλαίω,
εγώ που κράταγα γι’ αυτόν το πιο ωραίο
και γέμιζα με ροζ ελπίδες το κρεβάτι του

Εκεί που ονειρεύτηκε,
εκεί που απεκδύθηκε το περιττό
τρέμω τώρα να πλησιάσω τόσο αδιάφορα,
εγώ που ήξερα γι’ αυτήν μόνο να κλαίω,
εγώ που ήξερα ποιο θα ’ταν το μοιραίο
και γέμιζα με αναμνήσεις το κεφάλι της

Εκεί που αγαπήθηκαν,
εκεί τα κρεβάτια ήταν πάντα στρωμένα
όπως εγώ τα ήθελα

Εκεί που αγαπήθηκαν,
εκεί τα σεντόνια είχαν πάντα δυο όψεις
(μόνο εγώ το ήξερα)

Εκεί που τελικά ξεχάστηκαν
από τη μια λουλούδια, ζωάκια, παιδιά
και από την άλλη τίποτα

Πώς να το πεις μετά;
Πώς ν’ αφήσεις αναμνηστικά;