Είναι δύσκολες οι μέρες.
Είν’ οι νύχτες μου νεκρές.
Βλέμματα χιλιάδες να στριφογυρίζουν
σαν αδέσποτα σε φτωχογειτονιές.

Είναι τ’ άστρα κουρασμένα
και ο δρόμος σκοτεινός.
Είν’ τα μάτια μου γεμάτα από σένα
και φαντάζει κάθε αρχή ωκεανός.

Δώσ’ μου κάτι λίγο
ξέρω να σωπαίνω.
Κοίτα με στα μάτια,
κοίτα πως πεθαίνω.

Είναι κρύος ο αέρας
και το όνειρο κενό.
Μόνος θεατής στη νύχτα πρεμιέρας
σ’ ένα έργο που δεν ήθελα να δω.

Δώσ’ μου κάτι λίγο
ξέρω να σωπαίνω.
Κοίτα με στα μάτια,
κοίτα πως πεθαίνω.

Δώσ’ μου κάτι λίγο
κάτι πεταμένο.
Κάνε με κομμάτια
θα σε περιμένω...