Μόνη μου χάθηκα
Σαν κάτι δέντρα αδειανά, ανοιξιάτικα
Δες πόσος ήλιος μα ούτε ένας άνθρωπος πια

Μόνη μου σώθηκα
Έγινα άντρας του εαυτού μου και υψώθηκα
Κι ούτε Θεό δε θέλω ούτε δαίμονα για επόμενα καρφιά

Όλα στα ζήτησα
Ζωή μου μόνη και αλήτισσα
Τ’ άπειρα έδωσα
Και πήρα τα λιγοστά
Είσαι συνένοχη
Ζωή μου σκλάβα και αδέσποτη
Όπου και αν πήγαμε
Δεν πήγα πουθενά

Μόνη μου έφυγα
Σαν τις σκιές που τα κορμιά τους βαρέθηκαν
Κι ούτε ένα φως, ούτε μισό παράθυρο πια

Μόνη μου γύρισα
Σαν τους ανθρώπους λες, που σώζονται, σύρριζα
Και στο γκρεμό και στο σταυρό αντιμίλησα με λόγια καθαρά