Πήγαινα, πάντα πήγαινα
με ίδια βήματα, όπου ήθελε αυτός
Πήγαινα και στεκόμουνα
πάντα δίπλα του και μπροστά ο γκρεμός
Κοίταζα ό,τι κοίταζε
Μοιραζόμουνα ό,τι έχει ο ουρανός κι έβλεπα

Σύννεφα κατακόκκινα
που αρπάζανε απ’ το σπίρτο φωτιά
Κύματα, γκρίζα θάλασσα
κι ένας ήλιος, σαν χαρακιά στα βουνά
Φίλαγα τα δυο χείλη του
στο απέραντο που έχει μέσα η χαρά κι έλιωνα

Σκορπίστε, σύννεφά μου
πετάξτε μακριά
Δε θέλω πια να βλέπω
το ηλιοβασίλεμα
Σκορπίστε, σύννεφά μου
πετάξτε στο Θεό
Αφού δεν έχω εκείνον
δεν έχω κι ουρανό

Σύννεφα κατακόκκινα
Τι απέμεινε, μια ρυτίδα βαθιά
Κάθετα στον ορίζοντα
Να πώς γίνεται το μαζί χωριστά
Γέλασε, με χαιρέτησε
Έτσι έφυγε, όπως φεύγει η σκιά κι έμεινα