Πάει καιρός που τα χρώματα τυλίγει μαύρος καπνός.
Πάει καιρός που τα τείχη καρφώνονται στον ουρανό.
Τέλειωσε το παραμύθι που νομίζεις παντοτινό.
Μάθε να ζεις σε μια πόλη από σίδερο, δίχως παρόν.

Βλέπω γύρω μου παντού, έναν δίποδο θεό
που με βήμα ερπετού, μετατρέπει τη φωτιά σε πάγο.
Έχει γεννηθεί τυφλός απ’ τα σπλάχνα της σιωπής
τρομαγμένος διαρκώς μέσα από χρυσά κελιά φωνάζει:

Χάνομαι μέσα στου πλήθους τη μοναξιά.
Χάνομαι μέσα στου χρόνου μου την ερημιά.

Άνθρωποι μ’ έναν σιωπηλό θάνατο προορισμό
αποκαλούν ένα τσιμεντένιο τέρας πολιτισμό.
Σιχαίνομαι το συνθετικό κόσμο των ειδικών
που θεωρούν την καταστολή της σκέψης αυτοσκοπό.

Βλέπω γύρω μου παντού, έναν δίποδο θεό
που με βήμα ερπετού, μετατρέπει τη φωτιά σε πάγο.
Έχει γεννηθεί τυφλός απ’ τα σπλάχνα της σιωπής
τρομαγμένος διαρκώς μέσα από χρυσά κελιά φωνάζει:

Χάνομαι μέσα στου πλήθους τη μοναξιά.
Χάνομαι μέσα στου χρόνου μου την ερημιά.