Ο χρόνος που περίσσεψε δε φτάνει για κανέναν
ξοδέψαμε τις ώρες μας δουλεύοντας κι οι δυο
μπροστά στην τηλεόραση αράξαμε παρέα
άλλη μια νύχτα έφτασε στο δικό μας ουρανό

Σπίτι και δουλειά, λιώνουν οι μέρες σαν κεριά
κι αναρωτιέμαι να μπορώ όπως παλιά να σ’ αγαπώ
μίλια μακριά, στου καναπέ τη μοιρασιά
και η ζωή μέσα απ’ τα χέρια μας κυλά

Σ’ αυτό το δρόμο άραγε τι να μας περιμένει
τι είχαμε, τι χάσαμε, ποιο είναι το σωστό
όσο η ζωή μας βιάζεται τόσο η καρδιά σωπαίνει
το νιώθω είμαστε ένοχοι, ένοχοι κι οι δυο