Μες στο υπόγειο που ζω
αργεί να ξημερώσει,
αργεί ο ήλιος για να βγει
δάκρυα να στεγνώσει,
δάκρυα να στεγνώσει.

Περιμένω κάποιο χέρι
μα το χέρι αυτό αργεί,
το υπόγειο ν’ ανοίξει,
να μου φέρει την αυγή.

Κι ο ουρανός με μίσησε,
για μένα δε χαράζει,
για μένα ρίχνει τις βροχές
και το υπόγειο στάζει,
και το υπόγειο στάζει.

Περιμένω κάποιο χέρι
μα το χέρι αυτό αργεί,
το υπόγειο ν’ ανοίξει,
να μου φέρει την αυγή.

Τους κεραυνούς σου ουρανέ
μη ρίχνεις στα χαμένα,
φύλαξε έναν κεραυνό
και ρίξε μου κι εμένα,
και ρίξε μου κι εμένα.