Μάτια σαν ελπίδα, στο σκοτάδι μου παγίδα,
μάτια γαλανά,
μάτια σαν ανεμοζάλη, πού με ταξιδεύεις πάλι,
λόγια σαν ανεμοζάλη τάχα ποιος σκορπά.

Άκου μια φορά τη μεθυσμένη σου καρδιά,
άκου μια φορά και τη δική μου,
κι έλα να με βρεις, έλα να καείς
σα φεγγάρι πάνω στο κορμί μου,
άκου μια φορά τη μεθυσμένη σου καρδιά,
άκου μια φορά και τον καημό μου,
κι έλα να με βρεις, πάλι να μου πεις,
πως δεν ήταν ψέμα τ’ όνειρό μου.

Δώρα στοιχειωμένα, τόσα βάσανα για μένα
άδικα σκορπάς,
ο καιρός κάτι σου λέει, σαν βεγγαλικό σε καίει,
σα βεγγαλικό σε καίει, πάψε να γελάς.

Άκου μια φορά τη μεθυσμένη σου καρδιά,
άκου μια φορά και τη δική μου,
κι έλα να με βρεις, έλα να καείς
σα φεγγάρι πάνω στο κορμί μου,
άκου μια φορά τη μεθυσμένη σου καρδιά,
άκου μια φορά και τον καημό μου,
κι έλα να με βρεις, πάλι να μου πεις,
πως δεν ήταν ψέμα τ’ όνειρό μου.