Χάνομαι σε σκέψεις και εικόνες απ’το χθες
πολλές φορές μου θυμίζουνε χαρούμενες ευχές αληθινές
με στίγματα που μένουν αναλλοίωτα στο νου
έρμαιο ενός θολού μυαλού, μελαγχολικού εαυτού
κρυμμένου στα σκοτάδια μιας γωνιάς
που ορκίστηκε εξ’αρχής να φυλά σαν βασιλιάς
έχοντας στις πλάτες του τα πιο τρελά όνειρά του
τη σκέψη των δικών του και την άδεια αγκαλιά του
Ξέρει να πολεμά στα σκοτεινά με κομμένα φτερά
το έχει κάνει πιο παλιά δε μασάει απ’αυτά
ξεχνιέται όταν ραπάρει στο σκοτάδι με σκιές
τον βρήκα απόψε να παραμιλά πνίγοντας πληγές
Πολλές φωνές του είχαν πει πως θα τον περιμένουν
του είχαν πει πως τέτοιες αγάπες άσβηστες θα μένουν
εκείνος δεν τις πίστεψε μες το μυαλό τις κράτησε
συνέχισε τη μάχη του κι άλλη πορεία χάραξε

Πολλοί ζηλέψαν τα δικά σου φτερά
κι αφού δε μάθαν να πετούν θέλουν κι εσένα κοντά
ρίχ’τους φωτιά και πέτα ακόμα πιο μακριά
εκεί ψηλά του μαχητή η σκιά τους χαμογελά
Αν πάνε να σου κόψουνε τα φτερά
γιατί δε μάθαν να πετούν και σε κρατούν χαμηλά
ρίχ’τους φωτιά και πέτα ακόμα πιο μακριά
ο νικητής θα μείνει μόνος μα η ψυχή του γελά

Κι έτσι ξανά...η διαδρομή του ποτέ δε σταματά
κοιτάζει τις πληγές του μα δεν πονά
αφήνει να επουλώνονται απ’τον ψυχρό βοριά
Λαβώθηκε μα σώθηκε και μόνο που πολέμησε
στη μάχη πήρε μέρος, τους δαίμονές του γκρέμισε
αυτή ήταν η νίκη του και όχι αυτή που λένε
και τη ζωή του αν έχανε δε θα’θελε να κλαίνε
Ήττα θα ήτανε μόνο ο τρόμος κι όχι ο πόνος που φέρνει ο δρόμος
έχει μαζί του και μία ευχή: μέσα στο φόβο να μη σκλαβωθεί
κι αυτό του αρκεί, ζει μ’οξυγόνο και μια προσευχή
κατάρα κι ευχή κάθε μοναχικού πολεμιστή
Όμως θ’αναστηλωθεί, δύναμη θα παίρνει από κάθε στιγμή
κάθε ανάμνηση και νέα πνοή στον ουρανό μια μέρα για να βρεθεί, ζει