Μανούλα μου σαν κεραυνός, αχ!
σε χτύπησε η μοίρα
κι έμεινες μέσα στον κόσμο αυτό,
έρημη, φτωχιά και χήρα.

Κι έκανες πέτρα το κορμί
κι ατσάλι την καρδιά σου,
για να κερδίσεις, μανούλα μου, ψωμί,
να ζήσεις τα παιδιά σου.

Οι συγγενείς σε ξέχασαν, αχ!
στη μαύρη συμφορά σου
και μας μεγάλωσες, μάνα, εσύ
με το αίμα της καρδιάς σου.

Και δε σε λύγισε η δουλειά,
το χιόνι κι ο αγέρας,
γιατί ήσουν μάνα, μανούλα, στην καρδιά
και στη ζωή πατέρας.