Κοιτάζω από παιδί
τα κάστρα από ψηλά
φτάνει το καράβι,
την άγονη γραμμή
που πόθησα να δω
το πιο γλυκό της χάδι

Και περιμένει πάντα εκεί
στη πύλη τη θαλασσινή
ο δάσκαλος με τ’ άστρα
και οι γυναίκες οι παλιές
μόνες περνάνε σαν σκιές
και χάνονται με τ’ άστρα… με τ’ άστρα

Στη πύλη τη θαλασσινή
θυμάμαι από παιδί
τα μάτια τα θλιμμένα
που με κοιτάξαν μια στιγμή
κι έμαθα για παντοτινά
πως είν’ πικρά τα ξένα… τα ξένα

Κοιτάζω από παιδί
γαλάζια η ακτή
γαλάζια και η μπάντα
και κείνη η θωριά
η τόσο παιδική
με χάραξε για πάντα

Και πολεμούσαν ποιητές
με ραγισμένες τις καρδιές
γαλάζιοι σαν ιππότες
και σπάσαν όλα τα σπαθιά
και σπάσανε οι κλειδαριές
και σιδερένιες πόρτες… οι πόρτες

Στη πύλη τη θαλασσινή
θυμάμαι από παιδί
τα μάτια τα θλιμμένα
που με κοιτάξαν μια στιγμή
κι έμαθα για παντοτινά
πως είν’ πικρά τα ξένα… τα ξένα