Φτάνει το πρωί, δε σε βρίσκω κι είμαι κομμάτια
μα σ’ αγαπώ πολύ
και το δάκρυ τρέχει απ’ τα μάτια
σαν κοφτερό γυαλί.

Αλήτη έρωτά μου, μαρτύριο κρυφό μου
μου πήρες την καρδιά μαζί και το μυαλό μου.
Σταμάτα να με τυρρανάς.
Τι άλλο θέλεις; Τι ζητάς;

Φτάνει το πρωί, μες στους δρόμους πάλι γυρνάω
μα πουθενά εσύ.
Μ’ αρρωσταίνεις και ξενυχτάω
με μια καρδιά τρελή.