Πιάστηκε απ’ τη χειρολαβή, χτύπησε στάση
φρενάρισε το πράσινο, να κατεβεί
μου γέλασε, μου `πε προχώρησε με βιάση
να’ χεις το νου σου, μη φανεί καμιά στολή

Τρεις το πρωί, στο Πειραιά, με λασπονέρια
χοντρά χαρτόνια, στα σκαλιά καθίσματα
Τα καραβάκια της γραμμής, για Σαλαμίνα
Αργοσαλεύαν, στου Νοτιά τα κύματα

Στο πεζοδρόμιο, στο πεζοδρόμιο
με τις κουβέντες να μυρίζουν μακελειό
Στο πεζοδρόμιο, στο πεζοδρόμιο
κι η ανάγκη να σου φέρνει πανικό

Τριγύρω απόκληροι πρεζάκηδες φευγάτοι
σκάρτες φιγούρες χαρακίρι στις γωνιές
και κείνος έφεγγε πανσέληνος γεμάτη
μια αυταπάτη μέσα σ’ όλες τις βρωμιές

Του νόμου η τάξη σε αλλόκοτα παζάρια
της προστασίας, οι κρυφοί προμηθευτές
ξανθές γυναίκες που τις μοίραζαν στα ζάρια
με τη ζωή τους ξεχρεώναν ρουφιανιές.