ΒΕΤΟ, ΑΕΤΟ, ΓΕΤΟ, ΣΦΑ, το Γάμμα Κέντρο

Απ’ την κορφή ως τα νύχια πέτρα

Τ’ αντίσκηνα σαν σβόλοι λάσπη

Ένα κομμάτι λάσπη οι ανθρώποι

Τρεμόσβηνε η ψυχή γινόταν χώμα

Φασματικές λάμπες κόβανε τα πρόσωπα

Φωτίζοντας μάτια τρελών

Στόματα που ξεχύναν έντομα

Κι ο άνεμος μες τις χοντρές αρβύλες του βασανιστή

Μαστίγωνε τ’ άγριο βουνό με τη ζωστήρα του