Ηλίθιοι άνθρωποι, αγαπημένοι άνθρωποι
Φαίνεται πως γίνατε απάνθρωποι
με πόσο άδικο γεμίζετε τη μέρα σας
νύχτα πια, αφήνετε την σφαίρα σας
σε μια ψυχή που δεν το είχε φανταστεί
σε μια στιγμή που δεν πρόλαβε να δει

Με ποια μορφή θα βγειτε άλλο ένα πρωί
με ποια μορφή θα αντικρίσετε την ζωή
με λόγια κι όπλα νοητά
θα πολεμάμε για άλλη μια φορά
κι ίσως να είναι πια αργά
όταν στην μάχη είναι η μοναξιά

Καημένοι άνθρωποι, απελπισμένοι άνθρωποι
Φαίνεται πως χάσατε το νόημα
Με πόσο φόβο αποφεύγετε το μέσα σας
Χάνετε, το μόνο μας συναίσθημα
Μια ψυχή όμως δεν το ‘χε φανταστεί
Σας κοίταξε να φεύγετε και να ‘ναι εκεί

Με ποια μορφή να συνεχίσει να γελά
Με ποια πνοή να συνεχίσει να μιλά