Ανοίγω τα μάτια, κοιτάω τριγύρω, μιλούσα μονάχος τόσο καιρό
Μιλούσα για χώρες που θα ‘μαστε όλοι, χωρές γεμάτες μικρά σ’αγαπώ
Μιλούσα για τόπους που όλοι είναι ίσοι και όλοι μισούνε τον ρατσισμό
Μιλούσα για δρόμους, φτιαγμένους με ανάγκη, ανάγκη να φύγουμε μακριά από εδώ

Μα ήρθε πάλι ο χειμώνας και πάλι είμαστε εδώ
Κανείς δε θέλει να αλλάξει, κι εγώ απλά παραμιλλώ

Φαντάστηκα κόσμους που όλοι θα θέλουν να διώξουν για πάντα τον φασισμό
Φαντάστηκα τόπους που όλοι θα νιώθουν, θα λένε αλήθεια και θα ‘μαι κι εγώ
Μιλούσα για ανθρώπους νεκρούς εδώ πέρα, ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν ξανά
Μα όλα τα όνειρα τελειώνουν στην μέση και έτσι φοβάμαι πως είναι αργά

Τώρα το λένε ουτοπία και ζούμε στον ρεαλισμό
Την να τα κάνω τα ονειρά μου, αφού στο τέλος θα ξυπνώ

Τα χρόνια περάσαν, οι ελπίδες γεράσαν, οι νέοι ξεχάσαν τι είχανε δει
Χαθήκαν στους δρόμους φτιαγμένοι με νόμους που κάποιο πρεζόνι είχε σκεφτεί
Τα άπειρα λόγια, δε γίναν εφόδια, μονάχα κουβέντα χωρίς αφορμή
Και τώρα κλεισμένοι, φυλακισμένοι, υποκρισία και υποταγή

Ας βγούμε από την ουτοπία, ας φέρουμε το μέλλον μας