Ένιωθα, ψέματα τίποτα δεν ένοιωθα
κι έλεγα σ’ άλλους πως να νιώσουμε
μα δεν βαριέσαι τότε έλεγα
θα νιώσω και εγώ

Μ’ έβλεπα, σαν μια κενή φιγούρα κι ας έπειθα
πάντα τους άλλους τι να κάνουνε
ποιον ξεγελούσα τότε άραγε
πως νιώθω και εγώ

Μα μόνο μίσος νιώθω
τι κι αν σ’ αγαπούσα
τώρα καρτερώ
να πονέσεις να ζητήσεις
τη παλιά σου αγάπη
μα είμαι πια εχθρός

Και να γελάω στα κρυφά
τόσο αδύναμα που φέρεσαι
που μόνο εμένα πια
χρειάζεσαι και ντρέπεσαι
μα τρέχει κι ένα δάκρυ
που είσαι τώρα εδώ
στα δύσκολα με θέλεις
κι ας λυπάσαι που `μαι εγώ

Και σκέφτομαι πως ίσως
δεν είναι αγάπη αυτό
ανάγκη μια καλύπτω
και είναι εγωισμός

Γιατί σε θέλω πίσω
κι ας πάθεις και κακό
αυτό είναι αρρώστια
μα είμαι εγώ αυτό;

Η φύση όμως του έρωτα
δε ξέρει να διακρίνει
προφίλ το ένα σε μισώ
το άλλο σ’ αγαπώ

Μα δεν μπορώ άλλο να ανεχτώ
εσύ να ζεις στον πόνο
κι εγώ απλά να χαίρομαι
που ζεις κι ας σε σκοτώνω

Καλύτερα να σε μισώ
και να ’σαι μακριά
και θα ’χω την ελπίδα
πως θα ρθεις πιο κοντά
και ίσως μία μέρα
ελεύθερα σε μένα
ανάγκη να σου γίνω
εδώ στα φανερά

Μια αλλαγή ζητά η καρδιά
μια ευχή για μας ξανά

Μα μόνο μίσος νιώθω
τι κι αν σ’ αγαπούσα
τώρα καρτερώ
να πονέσεις να ζητήσεις
τη παλιά σου αγάπη
μα είμαι πια εχθρός

Πόσο πόνο έχω που απ’ το στόμα μου τ’ ακούς αυτά