Είναι στιγμές που μου φαίνονται αστεία
τα όσα συμβαίνουν εδώ...
θέλει στ’ αλήθεια πολλή φαντασία
τα πράγματα αλλιώς να τα δω...

Άνθρωποι τρέχουν γεμάτοι απληστία
κι ανθρώπους Θεούς προσκυνούν...
Θρόνους ζητάνε, διψούν για πρωτεία
ποιος νοιάζεται κι αν αδικούν...

Και χτυπώ τη γροθιά με μανία...
αν υπάρχει Θεός απορώ...
η ζωή μου έχει γίνει αγωνία...
άλλο πια δεν μπορώ....

Φάτσες θλιμμένες γεμίζει η Αθήνα
σκιές στο Αιώνιο Φως...
τρομάζει κι αυτή στου θηρίου την πείνα
παλεύει ν’ αντέξει όμως ... πώς;...

Κι εγώ που ελπίζω κι απλά υπομένω
τα όσα προστάζει ο καιρός...
Με σκέψεις που στάζουν θυμό περιμένω...
γιατί είν’ ο καιρός πονηρός....