Ποιας ερημιάς το φύσημα
Με ρώτησε τι φταίει
Ποιος είναι ο πόνος της καρδιάς
Και ποιος καημός την καίει
Ένα πουλί χωρίς φτερά
Που κοντό ανασαίνει
Το πέταγμα στον ουρανό
Το χάνει κι όλο τρέμει

Εγώ σ’ αυτήν την ερημιά
Θα μείνω να προσμένω
Της πασχαλιάς το άρωμα
Με στήθος ματωμένο

Αυτά που έχω στην καρδιά, μόνο ο θεός τα ξέρει
Να ήταν κι αγάπη σου, χελιδονιού καρτέρι
Περνούν καράβια φεύγουνε, σταμάτημα δεν έχουν
Την άμμο της αναμονής, τα δάκρυα μου βρέχουν

Στου δειλινού το λιόγερμα
Τρέχουν τα δάκρυα μου
Στα πέλαγα χαθήκανε
Τα γκρίζα όνειρα μου