Πέντε κύριοι μιλάνε
και μιλάνε και μιλάνε,
αγοράζουν και πουλάνε
και πουλάνε και πουλάνε.

Πέντε κύριοι μιλάνε
και δε μοιάζουν με χωριάτες,
είναι κύριοι καθώς πρέπει
κι είν’ οι κύριοι διπλωμάτες.

Τάχα τρέχουν και ιδρώνουν,
τάχα, τάχα πώς ιδρώνουν.
Για ειρήνη τα μπαλώνουν,
τάχα, τάχα πώς ιδρώνουν.
Τα απόρρητα καρφώνουν
πίσω απ’ τις δικές μας πλάτες
πέντε κύριοι καθώς πρέπει,
πέντε κύριοι διπλωμάτες.

Μέσα στη φωτιά η ειρήνη
και νερό κανείς δε δίνει.
Αχ, ειρήνη μου, ειρήνη,
ο λαθρέμπορας το πίνει
με τα μαύρα τα φτερά του
πάνω στ’ άσπρο σου κορμάκι.
Αχ, ειρήνη μου, ειρήνη,
ραγισμένο καθρεφτάκι.

Αχ, ειρήνη μου, ειρήνη,
στο παζάρι ποιος σε δίνει;
Αχ, ειρήνη μου, ειρήνη,
στα κουρέλια ποιος σε ντύνει;
Με τα μαύρα τους κουστούμια
της ειρήνης οι εργάτες.
Αχ, ειρήνη μου, ειρήνη,
με τις ματωμένες πλάτες.

Αχ, ειρήνη μου, ειρήνη,
με τις ματωμένες πλάτες.