Μία σιωπή τυλιγμένη από ανούσια γιατί.
Η λύση μοιάζει να `ναι τόσο μακρινή.
Μια Κυριακή, πρώτη νύχτα του χειμώνα μου λείπεις πολύ.
Θέλω τόσο να σ’ αγκαλιάσω μα εσύ,
δεν είσαι εκεί, δεν είσαι εκεί...

Τι περιμένεις και δε σπας αυτόν τον τοίχο,
τον τοίχο που χρόνια τώρα υψώνεται μπροστά σου.
Αυτόν που κρύβει το κορμί απ’ την καρδιά σου,
εκεί που στέκεσαι όταν νιώθεις κουρασμένη.

Μία κραυγή, αλήθεια ποιος να το πιστέψει πως εσύ,
έχεις φυλακίσει τη μικρή σου ζωή σ’ ένα κελί.
Η αγάπη αργοπεθαίνει μοναχή,
πεταλούδα ξεχασμένη σ’ ένα κλουβί,
φάλτσα ζωή, φάλτσα ζωή.

Τι περιμένεις και δε σπας αυτόν τον τοίχο,
τον τοίχο που χρόνια τώρα υψώνεται μπροστά σου.
Αυτόν που κρύβει το κορμί απ’ την καρδιά σου,
εκεί που στέκεσαι όταν νιώθεις κουρασμένη.