Τα τραγούδια που αγαπούσα δεν τ’ ακούω πουθενά
το ποτό που προτιμούσα αλλιώς το σερβίρουν πια
τα κορίτσια που αγαπούσα πως αλλάξανε θωριά
και τα ρούχα που φορούσα τώρα πια μου είναι στενά.

Τα μπαράκια που γυρνούσα έχουν άλλη επιγραφή
τις βιτρίνες που κοιτούσα δεν τις βρίσκω έχουν χαθεί
απ’ τον δρόμο που περνούσα για να πάω σινεμά
δεν με ξέρει ούτε μια πέτρα έχει ξένα μαγαζιά.

Ωχ τι παράξενη εποχή
Ωχ τι παράξενη εποχή είναι αυτή
Ωχ τι παράξενη εποχή

Τα στενά που περπατούσα βγάζουν σ’ άλλη γειτονιά
τα τσιγάρα που ζητούσα δεν τα βρίσκω πια ξανά
και στην πολυκατοικία με κοιτάζουνε λοξά
κλείνουν πίσω τους την πόρτα οι γειτόνοι δυνατά.

Σαν να έχασα τα χρόνια, σαν να έλειπα μακριά
ξέχασα και το τραγούδι που το λέγαμε παλιά
κι όλα αυτά που συζητούσα όταν σ’ έπαιρνα αγκαλιά
είναι όλα ιστορία και συ είσαι αλλού πια.

Ωχ τι παράξενη εποχή
Μα τι παράξενη εποχή είναι αυτή
Ωχ τι παράξενη εποχή