Χαρά δεν είναι τα όνειρα που δεν μπορούν να ζήσουν.
Χαρά δεν είναι οι θεοί που θέλουν να με φτύσουν.
Χαρά είν’ όμως η ζωή που ξέρει να ποτίζει.
Να βλέπει δίπλα μου ουρανό που θέλει να δακρύζει.

Χαρά δεν είναι να πουλάς το ξέφτιλο το γέλιο.
Να είσαι σάπιος και να λες ότι: εγώ δε θέλω.
Χαρά είναι φίλε να πονάς με όλα αυτά που βλέπεις
και σου τα δίνω όλα γυμνά, μα εσύ δεν τα προσέχεις.

Χαρά είν’ η αγάπη σου – Χαρά είναι κι η χαρά μου.
Χαρά είναι το δάγκωμα της Εύας στην καρδιά μου.
Χαρά είναι μάγκα να γελάς μπροστά στη λαιμητόμο.
Να σε φωνάζουν οι καιροί και ας σε θέλουν μόνο.

Χαρά δεν είναι όμως να κλαις και να μην έχεις δάκρυ.
Χαρά δεν είναι να πονάς και να γυρνάς την πλάτη.
Χαρά είναι ξυπόλητος να τρέχεις – να φωνάζεις,
για μύθο που σου χρέωσαν, για τα καλά που τάζεις.